Tag: Przystanek osobowy

Daniszewo

IcemanmcLeave a comment
20.04.2020. Przystanek osobowy Daniszewo w 2020 roku. Widok w stronę Gucina.
  • Typ: przystanek osobowy (od 1959 r.)
    – mijanka (1911 – 1919)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 5,525
  • Data budowy: 1911 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (219m)
  • Dworzec: rozebrany
  • Zadaszenie: brak
  • Odległość od zabudowań: 50 m.
  • Stan: nieczynny

Historia:

Przystanek osobowy Daniszewo w obecnej formie powstał w roku 1959 i praktycznie nie zmienił się do dziś. Oddalony o kilkadziesiąt metrów od zabudowań służył mieszkańcom przez ponad 30 lat, gdy w 1993 roku zawieszono połączenia pasażerskie. Jednak w latach 1911 – 1919 było tu coś więcej. Według portalu atlaskolejowy.net w kilometrze 5,900 znajdowała się nastawnia dysponująca a dzisiejszy przystanek był mijanką. Powstała ona na krótko przez I Wojną Światową zaś po wojnie nie została odbudowana.

Infrastruktura:

Przystanek powstał w kilometrze 5,525 szlaku Ostrołęka – Gucin na uboczu miejscowości o tej samej nazwie. W jego otoczeniu znajdziemy zabudowania Daniszewa, drogę gminną z Rzekunia do Grodziska Wielkiego oraz drogę z Daniszewa do Czarnowca, krzyżującą się z linią nr 34 tuż przed przystankiem. Peron oświetlony był latarniami na całej swojej długości, zaś obok niego stał murowany budynek poczekalni z kasą biletową oraz budynek toalet. Oba zostały rozebrane w 2012 roku. Sam peron był platformą ziemną o długości 219 metrów i wysokości 30 cm. Do dziś poza wyburzonym budynkiem dworca i toalet przystanek jest zachowany w kompletnej formie.
O mijance informacji brak.

Chronologia wydarzeń:

  • 1911 – budowa mijanki
  • 1919 – zamknięcie mijanki
  • 1959 – otwarcie przystanku osobowego
  • 31.03.1993 – zamknięcie przystanku
  • 2012 – rozbiórka poczekalni i toalet

Chronologia nazw:

  • 1911 – 1919 – Danischewo
  • Od 1959 do dziś: Daniszewo

Lokalizacja przystanku:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Rok 2010. Przystanek osobowy Daniszewo. Widok w str. Ostrołęki. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Budynek toalet w Daniszewie. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Budynek poczekalni Daniszewo. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Przystanek osobowy Daniszewo. Fot. Paweł M.
20.04.2020. Przystanek osobowy Daniszewo. Widok w stronę Ostrołęki.

Źródła: atlaskolejowy.net

Jarnuty

IcemanmcLeave a comment
20.04.2020. Przystanek osobowy Jarnuty. Widok w stronę Ostrołęki.
  • Typ: przystanek osobowy
  • Linia: 34
  • Kilometr: 9,700
  • Data budowy: 1991 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Dworzec: rozebrany
  • Zadaszenie: brak
  • Odległość od zabudowań: 100 m.
  • Stan: nieczynny

Historia:

Jarnuty to przystanek osobowy, który powstał z inicjatywy mieszkańców, codziennie obserwujących pociągi przejeżdżające bez zatrzymania obok ich domów. Jest to najmłodszy ze wszystkich przystanków na linii nr 34. Powstał w roku 1991, na krótko przez zawieszeniem przewozów pasażerskich. Kasa biletowa została uruchomiona dopiero, gdy wprowadzono autobusową komunikację zastępczą. Po niecałych dwóch latach funkcjonowania przystanek zamknięto i praktycznie w takiej formie przetrwał do roku 2012, kiedy to rozebrano budynek poczekalni. Dziś przystanek istnieje jako nieczynny, regularnie zarasta i niszczeje.

Infrastruktura:

Przystanek Jarnuty położony jest w kilometrze 9,700 linii kolejowej nr 34, pomiędzy miejscowościami Jarnuty oraz Janki Młode. W bezpośrednim sąsiedztwie przebiega droga gminna z Rzekunia do Grodziska Dużego oraz droga Jarnuty – Gierwaty, krzyżując się z linią tuż przy przystanku. Sam przystanek skład się z peronu ziemnego o długości 200 metrów i wysokości 30 cm, oświetlonego latarniami. Mniej więcej w połowie peronu do 2012 roku stał murowany budynek poczekalni z kasą biletową oraz obok niego toalety publiczne. Peron położony jest na niewielkim nasypie na prostym odcinku toru.

Chronologia wydarzeń:

  • 1991 – otwarcie przystanku
  • 31.03.1993 – zamknięcie przystanku
  • 2012 – rozbiórka budynku poczekalni i toalet

Chronologia nazw:

  • Od 1991 do dziś – Jarnuty

Lokalizacja przystanku:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Rok 2010. Budynek poczekalni w Jarnutach. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Murowane toalety publiczne w Jarnutach. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Przejazd kolejowy w Jarnutach. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Przystanek osobowy w Jarnutach. Na pierwszym planie zarośnięty peron oraz zardzewiałe latarnie. Za nimi nieczynny budynek poczekalni i toalet. Fot. Paweł M.
20.04.2020. Widok z peronu w Jarnutach w stronę Gucina.
20.04.2020. Przystanek osobowy Jarnuty. Widok w stronę Ostrołęki.

Źródła: bazakolejowa.pl, atlaskolejowy.net

Gocły

IcemanmcLeave a comment
Rok 2010. Budynek poczekalni w Gocłach. Fot. Paweł M.
  • Typ: przystanek osobowy (od 1951 r.)
    – mijanka (1941 – 1944)
    – przystanek osobowy (1918 – 1922)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 18,040
  • Data budowy: 1918 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Dworzec: poczekalnia (rozebrana)
  • Zadaszenie: brak
  • Odległość od zabudowań: 600 m.
  • Stan: nieczynny

Historia:

Gocły to nieczynny przystanek kolejowy znajdujący się nieopodal miejscowości o tej samej nazwie na szlaku Ostrołęka – Ostrów Mazowiecka. Powstał w 1951 roku w czasie, gdy infrastrukturę pasażerską linii nr 34 uzupełniano o przystanki których domagali się mieszkańcy. W tym samym czasie powstał także przystanek Borkach Siedleckich aczkolwiek w przeciwieństwie do niego lokalizacja Gocłów była już kiedyś wykorzystana. W latach 1918 – 1922 istniał tu już przystanek osobowy zaś w okresie II WŚ była tu mijanka utworzona przez wojska niemieckie.

Infrastruktura:

Przystanek osobowy usytuowany jest w kilometrze 18,040 szlaku Ostrołęka – Ostrów Mazowiecka, 600 metrów od centrum miejscowości o tej samej nazwie. Składa się z peronu ziemnego o długości 200 metrów i wysokości 30 cm. Murowany budynek poczekalni położony był na południowym końcu peronu i został rozebrany w okolicy roku 2012, podobnie jak oświetlenie peronu oraz tablice z nazwą przystanku. Co dziwne nie ma żadnej możliwości dojazdu do peronu. W przeszłości była tu ścieżka prowadząca wzdłuż toru do oddalonego o kilkaset metrów przejazdu kolejowego.
W latach 1941 – 1944 istniała tu mijanka wybudowana przez wojska okupacyjne. Nastawnia dysponująca znajdowała się w kilometrze 18,550 i dziś nie pozostał po niej żaden ślad poza zdjęciami lotniczymi z 1944 roku.

Chronologia wydarzeń:

  • 1918 – budowa przystanku osobowego
  • 1922 – likwidacja przystanku
  • 1941 – budowa mijanki
  • 1944 – likwidacja stacji
  • 1951 – otwarcie przystanku
  • 1993 – zamknięcie przystanku
  • 2012 – rozbiórka budynku poczekalni

Chronologia nazw:

  • 1918 – 1922 – Gocli
  • 1941 – 1944 – Gocly
  • Od 1951 do dziś – Gocły

Lokalizacja:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Rok 2010. Wnętrze poczekalni w Gocłach.
Rok 2010. Przystanek osobowy Gocły. Fot. Paweł M.
20.04.2020. Przystanek osobowy Gocły. Widok w str. Ostrołęki.

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl, fotopolska.eu

Jelonki

IcemanmcLeave a comment
Rok 2010. Budynek nastawni w Jelonkach. Fot. Paweł M.
  • Typ: przystanek osobowy (od 2010 r.)
    – nieosłaniana bocznica szlakowa (1984 – 2010)
    – bocznica szlakowa (1967 – 1984)
    – stacja pośrednia (1917 – 1973)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 22,470 (od 1967 r.)
    – 24,100 (do 1973 r.)
  • Data budowy: 1917 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Odległość od zabudowań: 600 m
  • Peron: ziemny (200m)
  • Zadaszenie: brak
  • Dodatkowa infrastruktura:
    – budynek poczekalni (rozebrany)
  • Stan: nieczynny

Historia:

Jelonki znamy dziś jako przystanek osobowy i bocznicę szlakową. Ale mało kto wie, że pod taką postacią istniały przez dość krótki okres czasu. Większa część historii Jelonek to okres, gdy te były stacją kolejową i to dość sporą.

Jelonki powstały jako stacja kolejowa obsługująca bocznicę żwirowni „Przyborowie” w 1917 roku w obrębie dzisiejszej miejscowości Trynosy. Po I Wojnie Światowej była jedną z najważniejszych stacji na linii nr 34. Przyjmowała pociągi bocznicowe oraz wyprawiała w kraj pociągi ze żwirem potrzebnym do odbudowy kraju. Okres II Wojny Światowej to intensywne wykorzystywanie bocznicy przez okupanta w celu zaopatrzenia frontu wschodniego w materiały budowlane. Po wojnie kolejna odbudowa kraju i intensywna rozbudowa kolei. I tak do końca lat 60-tych gdy zapotrzebowanie na materiały budowlane spadło. W 1967 roku stacja została zamknięta, w 1973 finalnie rozebrana, zaś w okolicy samej żwirowni w roku 1967 powstał przystanek osobowy i odgałęzienie bocznicy znane dzisiaj.
Bocznica była w dalszym ciągu intensywnie wykorzystywana aczkolwiek pociągi bocznicowe jeździły już bezpośrednio do stacji Małkinia.

Stacja kolejowa Jelonki wraz z oddaloną o kilka kilometrów bocznicą żwirowni "Przyborowie" w roku 1944. www.fotopolska.eu
Stacja kolejowa Jelonki wraz z oddaloną o kilka kilometrów bocznicą żwirowni „Przyborowie” w roku 1944. www.fotopolska.eu

Pod koniec lat 80-tych w dobie początku kryzysu PKP zaniechano obsługi bocznicy zaś w roku 2010 całkowicie zdemontowano rozjazdy na posterunku w Jelonkach skutkiem czego bocznica przeszła do historii. Sama żwirownia pracuje do dziś aczkolwiek nie korzysta już z transportu kolejowego.

Infrastruktura:

Stacja kolejowa Jelonki powstała w kilometrze 24,100 linii kolejowej nr 34 w granicach administracyjnych miejscowości Trynosy, przy drodze do Przyborowia. Składała się z jednego toru głównego i dwóch torów głównych dodatkowych. Na południowej głowicy stacji znajdowała się nastawnia prawdopodobnie wykonawcza oraz 2 rozjazdy ręczne. Pomiędzy rozjazdami a semaforem wjazdowym od strony Ostrowi Mazowieckiej ulokowano przejazd kolejowy, niestrzeżony w ciągu drogi lokalnej do Przyborowia.
Północna głowica stacyjna to budynek nastawni dysponującej prawdopodobnie z poczekalnią oraz kasą biletową, jeden peron jednokrawędziowy standardowej długości oraz bocznica do kopalni żwiru biegnąca równolegle wzdłuż toru linii nr 34 aż do jej kilometra 22,470, gdzie odbijała ostrym łukiem w prawo do żwirowni.
Cała stacja obsługiwana była za pomocą rozjazdów ręcznych z semaforami kształtowymi.
W 1967 roku stacja została zamknięta, 6 lat później rozebrana, zaś peron przeniesiony do kilometra 22,470 gdzie utworzono posterunek bocznicy szlakowej. Wybudowano peron jednokrawędziowy o długości 200 metrów, szerokości 3 metrów i wysokości 30 cm a na nim duży budynek nastawni z poczekalnią, kasą biletową i towarową. Obok nastawni rozjazdem nr 1 oddzielał się tor bocznicy do żwirowni posiadający kozła oporowego. Posterunek posiadał semafory świetlne oraz obsługę miejscową. Po modernizacji w 1984 roku stał się nieosłanianą bocznicą szlakową, zaś semafory świetlne zostały usunięte a obsługa miejscowa zawieszona. Pieczę nad bocznicą przejęła stacja Ostrów Mazowiecka skąd drużyna trakcyjna pociągu jadącego do Przyborowia pobierała klucze do rozjazdów i wykolejenicy. W 2010 roku rozjazdy zostały usunięte zaś w 2015 roku budynek nastawni rozebrany. Dziś po posterunku w Jelonkach pozostał już tylko zarośnięty peron.

Dane podstawowe:

Lata 1917 – 1968:
  • Typ: stacja pośrednia
  • Linia: 34
  • Kilometr: 24,100
  • Data budowy: 1917 r.
  • Data zamknięcia: 1968 r.
  • Semafory: kształtowe
  • Rozjazdy: ręczne
  • Ilość torów: 3
  • Ilość bocznic: 1
  • Perony: 1
  • Budynek dworca: rozebrany
  • Budynki nastawni: rozebrane
  • Dodatkowa infrastruktura: brak inf.
  • Odległość od centrum miejscowości: 500 m
  • Status: rozebrana
Po 1967 roku:
  • Typ: przystanek osobowy, bocznica szlakowa
  • Linia: 34
  • Kilometr: 22,470
  • Data budowy: 1967 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Odległość od zabudowań: 600 m
  • Peron: ziemny (200m)
  • Zadaszenie: brak
  • Dodatkowa infrastruktura:
    – budynek poczekalni (rozebrany)
  • Stan: nieczynny

Chronologia wydarzeń:

  • 1917 – budowa stacji
  • 1967 – zamknięcie stacji
    – budowa przystanku i bocznicy szlakowej
  • 1984 – likwidacja semaforów świetlnych
  • 1993 – zamknięcie bocznicy
  • 2010 – demontaż bocznicy
  • 2015 – rozbiórka budynku nastawni

Chronologia nazw:

  • 1917 – 1952 – Jelonki
  • 1952 – 1953 – Trynosy
  • 1953 – 1967 – Jelonki
  • Od 1967 do dziś – Jelonki

Lokalizacja stacji:


Wyświetl większą mapę

Lokalizacja bocznicy szlakowej i przystanku osobowego:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

20.04.2020. Widok z końca peronu w stronę Ostrołęki. Po prawej pusta przestrzeń po bocznicy.
20.04.2020. Przystanek osobowy Jelonki. Widok w stronę Ostrowi Mazowieckiej.
Rok 2010. Przystanek osobowy Jelonki z dużym budynkiem poczekalni a niegdyś nastawnią. Fot. Paweł M.
20.04.2020. Przystanek osobowy Jelonki.
Rok 2010. Przystanek osobowy Jelonki. Widok z peronu w stronę Ostrowi Mazowieckiej. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Przystanek osobowy Jelonki. Po prawej kozioł oporowy na żeberku ochronnym bocznicy. Po lewej budynek nastawni. Fot. Paweł M.
Rok 2010. Widok z Jelonek w stronę Ostrołęki. Fot. Paweł M.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg osobowy mający postój w Jelonkach zatrzymał się tu dnia 31.03.1993 roku o godzinie 21:15 i był to osobowy nr 70223 relacji Ostrołęka – Małkinia.

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl, fotopolska.eu, Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego.

Ostrów Mazowiecka Miasto

IcemanmcLeave a comment
20.04.2020. Przystanek pasażerski Ostrów Mazowiecka Miasto. W tle komin ciepłowni w Ostrowi.
  • Typ: przystanek osobowy
  • Linia: 34
  • Kilometr: 36,580
  • Data budowy: 1950 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Dworzec: rozebrany
  • Zadaszenie: brak
  • Odległość od zabudowań: 50 m.
  • Stan: nieczynny

Historia:

Przystanek kolejowy w Ostrowi Mazowieckiej powstał z potrzeby przybliżenia kolei mieszkańcom. Główna stacja była dość znacznie oddalona od centrum Ostrowi przez co mieszkańcy mieli utrudniony dostęp do kolei. Skutkiem tego w 1950 roku powstał nowy przystanek w rejonie ulicy Sportowej nazwany Ostrów Mazowiecka Miasto. Służył mieszkańcom aż do 1993 roku kiedy to w wyniku zawieszenia przewozów pasażerskich został zamknięty. Przystanek istnieje do dziś praktycznie w niezmienionej formie. W roku 2005 rozebrano tylko budynek dworca i oświetlenie peronowe.

Infrastruktura:

Przystanek Ostrów Mazowiecka Miasto składał się z jednego, jednokrawędziowego, ziemnego peronu o długości 200 metrów i wysokości 30 cm obok którego zainstalowano oświetlenie peronowe w formie latarni. Obok peronu postawiono duży, murowany budynek dworca z kasą i obszerną poczekalnią (rozebrany w 2005 roku) oraz parking na kilkanaście samochodów. Przystanek znajduje się w kilometrze 36,580 szlaku Ostrów Mazowiecka – Małkinia i jest oddalony od centrum Ostrowi o 1200 metrów.

Chronologia wydarzeń:

  • 1950 – otwarcie przystanku
  • 31.03.1993 r. – zamknięcie przystanku
  • 2005 – rozbiórka budynku dworca

Chronologia nazw:

  • Od 1950 do dziś – Ostrów Mazowiecka Miasto

Lokalizacja:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Ostrów Mazowiecka Miasto w 2010 roku.
20.04.2020. Tablica z nazwą przystanku na peronie Ostrowi Mazowieckiej Miasto.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg osobowy mający postój w Ostrowi Mazowieckiej Miasto zatrzymał się tu dnia 31.03.1993 roku o godzinie 21:29 i był to osobowy nr 70223 relacji Ostrołęka – Małkinia.

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl

Biel

IcemanmcLeave a comment
Rok 2010. Przystanek osobowy Biel. Po lewej tor oraz zarośnięty peron. Po prawej były budynek dworca oraz magazyn.
  • Typ: przystanek osobowy (od 1958 r.)
    – mijanka (1941 – 1944)
    – przystanek osobowy (1915 – 1922)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 41,370
  • Data budowy: 1918 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Zadaszenie: brak
  • Budynek dworca: nieczynny
  • Odległość od zabudowań: 50 m.
  • Stan: nieczynny

Historia:

Biel to nieczynny przystanek osobowy zlokalizowany na linii kolejowej nr 34 pomiędzy Ostrowią Mazowiecką i Małkinią. Pierwszy raz pojawia się w rozkładach jazdy w 1915 roku aczkolwiek nie ma pewności w jakie formie. Nie ustalono czy była to stacja kolejowa czy tylko przystanek. Pewnym jest, że zakończył swoją działalność w 1922 roku i został rozebrany w tym samym czasie co przystanek Orło. W 1940 roku wojska III Rzeszy wybudowały tu mijankę której nastawnia dysponująca mieściła się w kilometrze 41,207. Zdjęcia lotnicze z 1944 wykonane przez lotnictwo rosyjskie potwierdzają lokalizację dwóch nastawni. Stacja nie przetrwała zbyt długo gdyż w 1944 roku została zniszczona i odbudowano ją dopiero w 1958 roku aczkolwiek formie jaką znamy dziś. Przystanek osobowy pojawia się po raz pierwszy w rozkładzie jazdy z 1958 roku i obsługuje podróżnych aż do 31.03.1993 roku kiedy to ruch pasażerski zostaje zawieszony. Pomimo upływu czasu infrastruktura pozostała nienaruszona i dziś poza brakiem oświetlenia i tablic z nazwa przystanku jest on kompletny.

Infrastruktura:

Mijanka z czasów II Wojny Światowej posiadała jeden tor dodatkowy i dwie nastawnie. Zlokalizowana była w kilometrze 41,207 linii kolejowej nr 34. Nie posiadała ona żadnej infrastruktury pasażerskiej.
Przystanek osobowy powstały w 1958 roku znajduje się w kilometrze 41,370 szlaku Ostrów Mazowiecka – Małkinia. Posiada jeden peron ziemny o długości 200 m, szerokości 3 m i wysokości 30 cm. Na peronie brakuje lamp oświetlenia oraz tablic z nazwą przystanku. Brak też wiat czy ławek. Obok nasypu i peronu znajduje się nieduży budynek prywatny, będący niegdyś poczekalnią i kasą biletową. Obok niego znajdziemy też magazyn i toalety publiczne. Tuż przed peronem od strony Ostrowi Mazowieckiej jest przejazd kolejowy kat. D a za nim po lewej drewniany budynek dawnej nastawni dysponującej z czasów II WŚ. Przystanek jest nieczynny zaś peron zarośnięty.

Chronologia wydarzeń:

  • 1915 – budowa przystanku
  • 1922 – rozbiórka przystanku
  • 1941 – budowa mijanki
  • 1944 – likwidacja mijanki
  • 1958 – budowa przystanku
  • 1993 – zamknięcie przystanku
  • 2008 – likwidacja oświetlenia

Chronologia nazw:

  • 1915 – 1922- Bjel
  • 1941 – 1944 – Biel
  • Od 1958 do dziś – Biel

Lokalizacja przystanku:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

20.04.2020. Przystanek osobowy Biel. Widok na budynek poczekalni oraz magazyn i toalety.
20.04.2020. Przystanek osobowy Biel. Widok w kierunku Ostrowi Mazowieckiej. Po lewej koniec peronu oraz budynek dawnej nastawni dysponującej z okresu II WŚ.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg osobowy mający postój w Bieli zatrzymał się tu dnia 31.03.1993 roku o godzinie 21:35 i był to osobowy nr 70223 relacji Ostrołęka – Małkinia.

Źródła: atlaskolejowy.net

Orło

IcemanmcLeave a comment

Przystanek kolejowy Orło istniał w latach 1914 – 1922. Był zlokalizowany 1,27 km na wschód od miejscowości o tej samej nazwie, tuż przy przejeździe kolejowym z drogą z Orła do Daniłowa. Nie zachowały się żadne zdjęcia ani rysunki dokumentujące infrastrukturę a jedynie rozkłady jazdy wskazujące postój pociągu na przystanku osobowym Orło, oddalonym o 7 kilometrów od stacji Małkinia w kierunku Ostrowi Mazowieckiej.

Lokalizacja przystanku:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Rok 2020. Zdjęcie lotnicze pokazujące okolice Orła z podziałem na działki.
Rok 2020. Mapa topograficzna z podziałem na działki pokazująca okolice przystanku Orło.

Źródła: geoportal.gov.pl, atlaskolejowy.net

Wólka Okrąglik

IcemanmcLeave a comment
Rok 2010. Dom kolejowy, prawdopodobnie dawny dom dróżnika w Wólce Okrąglik.
  • Typ: przystanek osobowy (1949 – 2015)
    – mijanka (1940 – 1944)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 63,260
  • Data budowy: 1949 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Budynek dworca: (rozebrany)
  • Zadaszenie: brak
  • Odległość od zabudowań: 50 m.
  • Stan: rozebrany

Historia:

Wólka Okrąglik to przystanek osobowy zlokalizowany na uboczu małej miejscowości o tej samej nazwie. Powstała w roku 1940 jako stacja – mijanka, wybudowana przez III Rzeszę. W 1944 została doszczętnie zniszczona przez wycofujące się wojska okupanta i nigdy nie została już przywrócona do stanu z początku jej funkcjonowania. 4 lata po zakończeniu wojny utworzono tu przystanek osobowy, który obsługiwał pasażerów aż do roku 1993 kiedy to zawieszono ruch pasażerski na linii. Po przejęciu linii przez Samorząd Województwa Mazowieckiego przystanek został rozebrany, zaś w 2015 roku śladem linii nr 34 wybudowano drogę wojewódzką nr 627. Dziś po przystanku pozostała już tylko pusta przestrzeń i fundamenty budynku poczekalni.

Infrastruktura:

Mijanka znajdowała się w kilometrze 63,417 linii kolejowej nr 34 pomiędzy stacjami Treblinka i Kosów Lacki. Składała się z dwóch nastawni oraz torów: głównego nr 1 i dodatkowego nr 3. Nic nie wiadomo o urządzeniach SRK ani samych nastawniach poza miejscem ich usytuowania. W 1949 roku uruchomiono przystanek osobowy w kilometrze 63,260. Składał się z jednego peronu ziemnego o długości 200m, oświetlenia peronowego i przejazdu kolejowego przez który przebiegała droga gruntowa do centrum wsi. Obok przejazdu do dziś stoi drewniany, zamieszkały budynek, który niegdyś mógł być chatą dróżnika przejazdowego. Nie ma natomiast żadnych wzmianek ani zdjęć budynku poczekalni. Pozostały po nim tylko fundamenty.

Chronologia wydarzeń:

  • 1940 – otwarcie mijanki
  • 1944 – zamknięcie mijanki
  • 1949 – otwarcie przystanku osobowego
  • 1993 – zawieszenie ruchu pasażerskiego
  • 2006 – demontaż toru linii nr 34
  • 2015 – rozbiórka pozostałości

Chronologia nazw:

  • 1940 – 1944 – Wolka Okrąglik
  • 1949 – 2015 – Wólka Okrąglik

Lokalizacja:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Dom dróżnika w 2005 roku. Fot. Marcin Kulinicz.
20.04.2020. Tyle pozostało z przystanku w Wólce.
20.04.2020. Fundamenty po budynku poczekalni w Wólce Okrąglik.
20.04.2020. Nasyp po lewej to pozostałość po peronie w Wólce Okrąglik. Po prawej droga wojewódzka nr 627.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg pasażerski z Wólki Okrąglik odjechał o godzinie 21:25 dnia 31.03.1993 roku i był to pociąg 70214 relacji Siedlce – Małkinia.

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl

Telaki

IcemanmcLeave a comment
Przystanek osobowy Telaki w 2010 roku.
  • Typ: przystanek osobowy (1973 – 2012)
    – mijanka (1941 – 1944)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 73,760 (przystanek osobowy)
    – 76,630 (mijanka)
  • Data budowy: 1973 r.
  • Data zamknięcia: 1993 r.
  • Peron: ziemny (200m)
  • Zadaszenie: brak
  • Budynek dworca: rozebrany
  • Odległość od zabudowań: 100 m
  • Stan: rozebrany

Historia:

Przystanek osobowy Telaki powstał w roku 1973 na uboczu miejscowości o tej samej nazwie. Miał zapewnić mieszkańcom okolic Kosowa Lackiego dojazd do większego Sokołowa. Pełnił swoją funkcję do 31 marca 1993 roku kiedy to zawieszono kursowanie pociągów pasażerskich linią nr 34.
W roku 2008 rozebrano torowisko w związku z likwidacją linii kolejowej zaś 4 lata później budynek dworca.
W latach 1940 – 1944 kilka kilometrów dalej w stronę Sokołowa Podlaskiego istniała mijanka wybudowana przez III Rzeszę.

Infrastruktura:

Przystanek osobowy Telaki zlokalizowany był w kilometrze 73,760 szlaku Kosów Lacki – Kostki, kilkaset metrów od miejscowości o tej samej nazwie. Składał się z peronu ziemnego o długości 200 m, z krawędzią betonową i oświetleniem oraz murowanego budynku z poczekalnią i kasą biletową. Tuż za końcem peronu w kierunku Sokołowa Podlaskiego tor przecinała lokalna droga prowadząca do miejscowości Chruszczewka Włościańska.
Mijanka „Telaki” funkcjonująca w latach 1940 – 1944 zlokalizowana była w kilometrze 76,630 linii nr 34. Przez stację przechodziła droga z Telak do miejscowości Kutyski. Mijanka posiadała jeden tor dodatkowy z prawej strony zaś ruchem kierowały dwie nastawnie, dobrze widoczne na zdjęciach lotniczych z 1944 roku. Stacja prawdopodobnie nie posiadała peronu. Brak jakichkolwiek informacji o rodzaju urządzeń SRK choć najpewniej były to semafory kształtowe i zwrotnice ręczne.

Chronologia wydarzeń:

  • 1940 – budowa mijanki
  • 1944 – likwidacja mijanki
  • 1973 – budowa przystanku osobowego
  • 1993.03.31- zamknięcie przystanku
  • 2010 – rozbiórka toru linii nr 34
  • 2012 – rozbiórka budynku poczekalni

Chronologia nazw:

  • 1940 – 1944 – Telaki
  • 1973 – 2012 – Telaki

Lokalizacja przystanku osobowego:


Wyświetl większą mapę

Lokalizacja mijanki:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

20.04.2020. Pozostały peron po przystanku Telaki.
20.04.2020, Telaki. Peron z oświetleniem to jedyna pozostałość po przystanku osobowym.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg pasażerski z Telak odjechał o godzinie 21:11 dnia 31.03.1993 roku i był to pociąg 70214 relacji Siedlce – Małkinia.

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl

Kostki

IcemanmcLeave a comment
Budynek dworca w Kostkach w roku 2005. Fot. Marcin Kulinicz.
  • Typ: przystanek osobowy (2006 – 2012)
    – bocznica szlakowa (1945 – 2006)
    – stacja (1910 – 1945)
    – przystanek osobowy (1887 – 1910)
  • Linia: 34
  • Kilometr: 81,980
  • Data budowy: 1910 r.
  • Data zamknięcia: przed 2000 r.
  • Semafory: kształtowe, zdemontowane
  • Rozjazdy: ręczne, kluczowe
  • Peron: rozebrany
  • Budynek dworca: rozebrany
  • Budynki nastawni: rozebrane
  • Odległość od zabudowań: 150 m.
  • Status: rozebrana

Historia:

Stacja kolejowa w Kostkach powstała w roku 1910. Wcześniej, podczas budowy linii powstał tu mały przystanek osobowy. Była to mijanka zlokalizowana na uboczu większej miejscowości Skibniew, oddalona od niej o niecały kilometr. Spełniała swoją funkcję do roku 1944 kiedy to PKP nie zdecydowały się na pełną odbudowę stacji ze zniszczeń wojennych. Przekształcona w bocznicę szlakową obsługiwała załadunki pociągów jeszcze w latach 80-tych. Modernizacja linii nr 34 w roku 1984 także wiele nie zmieniła. Po niej Kostki służyły już tylko jako tor odstawczy dla niepotrzebnych wagonów towarowych. Odstawione chłodnie i wagony kryte gniły na bocznym torze prawie do roku 2000 kiedy to ruch na linii zamarł. Po roku 2005 zdecydowano się na rozbiórkę dodatkowego toru zaś rok później zapadła decyzja o rozbiórce całej linii nr 34 na odcinku Małkinia – Sokołów Podlaski. Rok 2012 to rozbiórka fizyczna toru stacyjnego i peronu zaś w 2011 rozebrano budynek dworca. Dziś po Kostkach pozostała już tylko pusta przestrzeń oraz kilka słupów latarni, które niegdyś oświetlały plac ładunkowy.

Infrastruktura:

Stacja w Kostkach powstała w 1910 roku posiadała jeden tor dodatkowy oraz jeden boczny z żeberkiem ochronnym, placem ładunkowym i oświetleniem. Dwie parterowe nastawnie kierowały ruchem pociągów za pomocą rozjazdów ręcznych oraz semaforów kształtowych. Jedna z nich, zlokalizowana w południowej części stacji obsługiwała także przejazd kolejowy na dzisiejszej drodze wojewódzkiej nr 627. Infrastrukturę pasażerską stanowił jeden peron ziemny, jednokrawędziowy o długości 200m, oświetlony latarniami, wysadzany wierzbami. Obok peronu stał drewniany budynek dworca z kasą biletową, kasą towarową i poczekalnią oraz magazyn i toalety.

Chronologia wydarzeń:

  • 1887 – otwarcie przystanku
  • 1910 – otwarcie stacji
  • 1944 – przekształcenie w bocznicę szl.
  • 1993 – zawieszenie obsługi miejscowej
  • ok 2000 – zamknięcie bocznicy
  • 2006 – demontaż toru dodatkowego
  • 2011 – rozbiórka budynku dworca
  • 2012 – rozbiórka toru nr 1

Chronologia nazw:

  • 1887 – 1910 – Kostki
  • 1910 – 1944 – Kostki
  • 1944 – 2006 – Kostki
  • 2006 – 2012 – Kostki

Lokalizacja:


Wyświetl większą mapę

Galeria:

Plan schematyczny posterunku Kostki z ostatnich lat przed zamknięciem.
Niewykorzystany kadr z filmu "Shoah" z 1985 roku w reżyserii Claude Lanzmann'a. Kadr pochodzi z końca lat 70-tych.
Bocznica szlakowa Kostki w2005 roku. Fot. Marcin Kulinicz.
Kostki w 2010 roku.
Przystanek osobowy w Kostkach w roku 2010.
10.05.2012. SM42-2568 wpycha skład rozbiórkowy w głąb szlaku Kosów Lacki - Sokołów Podlaski podczas rozbiórki linii. Skład przetacza się przez Kostki.
22.04.2020, Kostki. Ślad po rozebranym torze nr 1.
20.04.2020, Kostki. Pozostałość po peronie.
20.04.2020, Kostki. Zagubiony podczas rozbiórki podkład strunobetonowy.

Ciekawostki:

  • Ostatni planowy pociąg pasażerski z Kostek odjechał o godzinie 21:02 dnia 31.03.1993 roku i był to pociąg 70214 relacji Siedlce – Małkinia.
  • Ostatni lokator budynku dworca w Kostkach zmarł w 2007 roku. Świadczą o tym nieopłacane rachunki za energię elektryczną przewracające się wśród innych dokumentów w ruinach dworca…

Źródła: atlaskolejowy.net, bazakolejowa.pl