www.geocaching.com
- Typ: bocznica stacyjna
- Stacja macierzysta: Sokołów Podlaski
- Kilometr: 90,810
- Długość bocznicy: ok 1km
- Data budowy: 1887 r.
- Data zawieszenia obsługi: 2004 r.
- Data rozbiórki: 2006 r.
- Ilość punktów zdawczych: 1
- Obsługa: brak informacji
- Urządzenia SRK: brak
- Status: rozebrana
Historia cukrowni w Sokołowie Podlaskim:
W roku 1845 w małym Sokołowie Podlaskim powstała cukrownia nazwana przez jego właściciela cukrownią „Elżbietów”. Do roku 1887, gdy powstała linia kolejowa z Siedlec do Małkini zakład znacznie się rozrósł. Nie wiadomo kiedy zaczął korzystać z transportu kolejowego aczkolwiek w 1944 roku infrastruktura kolejowa zakładu była już dobrze rozwinięta. Pomimo pożaru w 1904 roku i zamknięcia jej w 1930 roku z powodu zadłużenia cukrownia przetrwała i w 1935 roku wydzierżawiona przez Spółkę Akcyjną Plantatorów Buraka Cukrowego stanęła na nogi. Podczas II Wojny Światowej przeszła pod zarząd niemiecki a w 1944 roku została doszczętnie zniszczona przez wycofujące się wojska okupanta.
20 listopada 1951 r. po ponad 5-ciu latach odbudowy zakład ruszył z kopyta stopniowo podnosząc produkcję by w latach 1958 i 1959 stać się najlepszą cukrownią w kraju. W tym samym czasie stała się także zakładem rentownym.
W latach 1966 – 1974 zdecydowano się na dużą rozbudowę zakładu. Powstała nowa hala produkcyjna, wymieniono kotły saturacyjne, płuczkę buraczaną, turbozespół piec wapienny i wszystkie urządzenia produktowni. Cukrownia stała się największym tego typu zakładem na Mazowszu i jednym z największych w kraju. O jej wielkości niech świadczy fakt, że w jej sąsiedztwie począwszy od roku 1945 powstało całe miasteczko pracownicze systematycznie rozbudowywane z upływem czasu. W latach 70-tych składało się z kilkunastu piętrowych domów, przedszkola, świetlicy i hotelu pracowniczego.
Cukrownia im. Franciszka Malinowskiego (nazwa nadana w 1974 roku) zakończyła pracę w roku 2004 w wyniku rządowego planu restrukturyzacji Krajowej Spółki Cukrowej S.A., który zakładał jej likwidację. W następnych latach doszło do rozbiórki części budynków zakładu oraz bocznicy kolejowej, którą zaopatrywano cukrownię w buraki, kamień wapienny oraz węgiel. Utworzono tu Park Przemysłowy.
Infrastruktura bocznicy:
Bocznica cukrowni zaczynała się rozjazdem nr 12 w stacji Sokołów Podlaski, tuż obok nastawni dysponującej. Przebiegała łukiem w kierunku zachodnim przez przejazd kolejowy w ciągu ulicy Wolności i dalej prostą pomiędzy osadnikami wkraczała na teren zakładu. Za bramą przemysłową rozdzielała się na dwa tory o długości ok. 500 metrów. Od prawego toru oddzielało się przynajmniej 7 torów prowadzących do magazynów czy składów węgla i kamienia wapiennego. Nie wiadomo czy zakład posiadał własne lokomotywy manewrowe aczkolwiek wiadomo, że na bocznicy nigdy nie było żadnych semaforów czy innych sygnalizatorów zaś wszystkie rozjazdy były rozjazdami ręcznymi. Pociągi wjeżdżające na teren cukrowni były ze stacji w Sokołowie pchane.
Dziś po bocznicy pozostał tylko krótki tor nr 17 o długości 118 metrów, kończący się tuż przed przejazdem na ul. Wolności.
fotografika-kurc.prosta.pl
Lokalizacja bocznicy:
Wyświetl większą mapę
Schemat bocznicy:
