Podnieśno

„Rodzina Wójcików mieszkała w budynku kolejowym przy stacji Podnieśno. Ojciec Janusza – Stanisław – pracował tam, jako zawiadowca. Po wybuchu wojny, żaden z polskich kolejarzy nie został zwolniony, a obsługę stacji wzmocniono o niemieckich arbaiterów. Po kilku miesiącach zaprzyjaźnili się, jak kolejarz z kolejarzem. – Pamiętam niemieckich zawiadowców stacji. Jeden nazywał się Bremil. Pochodził z Hamburga. Po wojnie napisał do ojca list. Drugi miał na nazwisko Filbiś. To byli bardzo porządni ludzie. Kiedy zobaczyli, w jaki sposób żołnierze niemieccy postępują z jeńcami, to dosłownie do ojca mówili: „Bóg nam tego nie wybaczy” – wspomina Janusz.”

---

---

Historia:

Dzisiejsza stacja Podnieśno powstała jako mijanka w 1886 roku podczas budowy linii do Małkini. Kilka lat później ukończono budowę drugiego toru linii do Małkini aczkolwiek nie wiadomo czy w związku z tym Podnieśno zostało zdegradowane do roli przystanku osobowego czy zachowano dodatkowy tor nr 3 (dzisiejszy tor nr 2). Po II Wojnie Światowej stacja została odbudowana ze zniszczeń i rozbudowana przez Armię Czerwoną o rampę rozładunkową i plac ładunkowy na potrzeby wojska. W latach 50-tych powstały dwie bocznice obsługujące nowo powstałe zakłady produkcji pasz oraz materiałów budowlanych. W 1980 roku podczas modernizacji linii wymieniono tory stacyjne zastępując je szynami typu S49 i podkładami strunobetonowymi. Nie zmieniły się jednak urządzenia SRK ani budynki nastawni czy dworca. Od tej pory czas stanął w miejscu. We wrześniu 1993 roku obsługę stacji zawieszono i przekwalifikowano jako ładownię. Bocznice były obsługiwane jeszcze do 2004 roku kiedy to zawieszono ich obsługę a cała stacja popadła w niepamięć. 4 lata później zlikwidowano urządzenia sterowania ruchem a kilka miesięcy później wyburzono 120-letni budynek dworca oraz nastawnie. W takim stanie stacja istnieje do dziś. Prawie kompletny układ torowy stacji i bocznic, nienaruszony peron oraz oświetlenie peronowe. Tor nr 1 jest przejezdny zaś pozostałe tory skrywają się pod gęstą pokrywą trawy i krzaków.

---

Infrastruktura:

Stacja w Podnieśnie jest nieczynną stacją pośrednią, zlokalizowaną w kilometrze 106,050 linii kolejowej nr 55. Znajduje się kilkaset metrów od zabudowań miejscowości Suchożebry, przy drodze gminnej prowadzącej do Krynicy. Posiada jeden tor główny, dwa tory główne dodatkowe i jeden tor boczny, przy którym znajdował się do niedawna plac rozładunkowy oraz kamienna rampa. Ruchem pociągów za pomocą semaforów kształtowych oraz rozjazdów z mechanizmami ręcznymi kluczowymi kierowano z parterowych, drewnianych nastawni: wykonawczej i dysponującej. Pomiędzy torami 1 i 3 ulokowano wyspowy peron o długości 300 metrów, wyłożony betonowymi płytkami, oświetlony latarniami sodowymi. Po prawej stronie peronu znajdował się budynek dworca z kasą pasażerską, kasą towarową oraz poczekalnią, zaś obok niego kilka magazynów. Sam budynek dworca był drewniany, początkowo kryty strzechą, po II Wojnie Światowej eternitem.
Na obu głowicach rozjazdowych od toru nr 3 rozjazdami 103 i 7 oddzielają się dwie bocznice towarowe. Jedna, krótsza, w południowej części stacji obsługiwała zakłady produkcji pasz zaś druga, dłuższa, w południowej części stacji prowadziła początkowo do żwirowni, szybko przekwalifikowanej na zakład produkcji materiałów budowlanych (późniejszy Solbet Sp. z o.o.).
Tor nr 3 w północnej części stacji przedłużony został za przejazd kolejowy tworząc w ten sposób tor wyciągowy. Samych przejazdów jest dwa. Oba niegdyś strzeżone, dziś pilnuje ich tylko znak „Stop”. Przejazd kolejowy w południowej części stacji w roku 1984 został przebudowany. Zmieniono układ przejazdu zmieniając bieg drogi ze standardowego kolanka na prostą pod kątem oraz zlikwidowano strażnicę przejazdową po której fundamenty można znaleźć do dziś obok starego nasypu.

---

---

Lokalizacja stacji:

Wyświetl większą mapę

---

Galeria:

---

Ciekawostki:

• Cytat z Życia Siedleckiego: „Rodzina Wójcików mieszkała w budynku kolejowym przy stacji Podnieśno. Ojciec Janusza – Stanisław – pracował tam, jako zawiadowca. Po wybuchu wojny, żaden z polskich kolejarzy nie został zwolniony, a obsługę stacji wzmocniono o niemieckich arbaiterów. Po kilku miesiącach zaprzyjaźnili się, jak kolejarz z kolejarzem. – Pamiętam niemieckich zawiadowców stacji. Jeden nazywał się Bremil. Pochodził z Hamburga. Po wojnie napisał do ojca list. Drugi miał na nazwisko Filbiś. To byli bardzo porządni ludzie. Kiedy zobaczyli, w jaki sposób żołnierze niemieccy postępują z jeńcami, to dosłownie do ojca mówili: „Bóg nam tego nie wybaczy” – wspomina Janusz.”
• Stacja Podnieśno zagrała w filmie „Panny z Wilka” z 1979 roku w reżyserii Andrzeja Wajdy. W jednej ze scen widzimy Daniela Olbrychskiego wsiadającego do pociągu w Podnieśnie a w tle peron oraz budynek dworca Podnieśno.
• Obok rozjazdu nr 103 z prawej strony toru, głęboko w krzakach znajdziemy pozostałości po nieznanej budowli. Betonowe fundamenty, dobrze zabezpieczone, przypominają nieukończony bunkier lub inną fortyfikację. Niestety brak jakichkolwiek wzmianek na ten temat a na zdjęciach lotniczych z roku 1944 w tym miejscu akurat jest… chmura.
• Na zdjęciach lotniczych z 1944 roku widać nieznaną, krótką bocznicę stacyjną odgałęziającą się od toru nr 2 i biegnącą około 500 metrów w las na północny wschód od stacji. Dziś w tamtej okolicy znajdziemy cmentarz jeńców poległych w Stalagu 366.
• Ostatni planowy pociąg pasażerski z Podnieśna odjechał o godzinie 20:38 dnia 31.03.1993 roku i był to pociąg 70214 relacji Siedlce – Małkinia.

---

Źródła: życiesiedleckie.pl, bazakolejowa.pl, atlaskolejowy.net, fotopolska.eu

Ostatnia aktualizacja: 18.01.2022